Köyümüzden çıktım ben güle güle, Bir defa gönlümü kıran olmadı. Ünü, şan yürüttüm âleme bile, Bir yerde hâlimi soran olmadı.   On sekiz yaşımda aşkla tutuştum, Şükür olsun Türkiye’de yetiştim. Burda birçok şairlerle atıştım, Beni bu muhitte yoran olmadı.   Türkiye’ye Atam ışık yakınca, Akdeniz’e “hudut” diye bakınca, Kılıç alup o, meydana çıkınca, O’nun meydanına varan olmadı.   Der Habib KARAASLAN: Şairlik eder, Türkiye’m dünyada eylemez keder. Hind’e, Çin’e bizim ünümüz gider Hiçbir dengimize duran olmadı.