Çiftçi: Ekin arasına girmek zararmış, Bekçiler peşinde seni ararmış, Soğuktan gelmişsin yüzün sararmış, Gezdiğin yaylan da kar mıdır çoban? Çoban: Ben çobanım gece-gündüz uyumam, Kaval çalsam yine sana duyurmam. Yağ, süt verip karnını da doyurmam, Bendedir peynirin mayası çiftçi. Çiftçi: Küçük aba ile gidersin önden, Köylüler muhtara davacı senden. Kendin ekmek, davar ot ister benden... Tarlada ekinin var mıdır çoban? Çoban: Akkoyuna karakoçu katarsa, Gübresiz tarlada ekin batarsa! Davarım tarlanda bir gün yatarsa, Gübredir buğdayın yuvası çiftçi. Çiftçi: Emek sarfetmişim ekinim biter. Her zaman ocakta tütünüm tüter. Öküzün gübresi tarlama yeter Koyunsuz geçinmek zor mudur çoban? Çoban: Yünü yonca gibi biçilir durur, Sütü pınar gibi içilir durur. Yüksek yaylara göçülür durur... Serindir yaylamın havası çiftçi.   Çiftçi: Yaylanı gezmiştim seninle bile, Çobanlar işine katar mı hile! Taşını ben çektim öküzüm ile. Çardağın, ağılın dar mıdır çoban? Çoban: Yeni Yoğurt yaptım bugün bayramdır, komşular geliyor, benim sıramdır. Misafire kuzu eti ikramdır, Seninki bir ekmek davası çiftçi. Çiftçi: Bundan böyle dur bakalım sözünde, Buğday, arpa, harman olsun gözünde! Ekmeksiz yaşanmaz dünya yüzünde. Düşmanı alt eden ekmektir çoban... Çoban:  “Elinde kılıcı orak” dediler, “Çobanlar çiftçiye çırak” dediler, “Eksin şu tarlayı bırak” dediler, Senindir yaylamın ovası çiftçi.   Der Habib KARAASLAN: Gücüm yetmiyor. Çiftçi ile çoban geçim etmiyor. Gübresiz tarlada ekin bitmiyor, İkisi de birbirine muhtaçtır.