Gömürgen’in 1336 (1920) doğumluları askerlik yoklaması için topluca Bünyan’a giderler. Maşat Mahallesi’nden şair, Kavlak Şevket, kardeşi Mevlit, Kambur Şıh vardır. Kör Halil, Kız Ali, Nıvrıllı Musa, Genç Osman, Koca Durdu, Kör Neşet başka mahalleden akran olanlardır. Şair ile Koca Durdu hariç, herkes kendine bir sakatlık uydurmuştur. Kimilerinin doğuştan bir takım sakatlıkları var ama, bu sakatlığın askerliğe engel olup olmadığı muayeneden sonra belli olacaktır. Askere gitmekten korkanlar, kendi kendilerini sakat çıkarma telâşı içinde yolda hep aynı şeyi söylerler: —Benim belim kambur. Beli kambur olanları askere alırlar mı?.. —Benim de kolum sakat! Bak, tek kol ile tüfek tutulur mu? Tek kolu sakat olanları askere alırlar mı? —Beni bir gözüm kör, hiç görmüyor! Tek göz ile nişan alamam ki... Tek gözü kör olanları askere alırlar mı?.. —Anadan doğma iki gözüm de görmüyor. İki gözü kör olanı askere alıp da ne yapsınlar!.. —Arkadaşlar! Yürüyüşüme bir bakın hele. Şu sakat kıç ile düşman kovalanır mı? Topalları askere almazlar... —Valla benim de boynumda büyük bir şişlik var. Boynumu çeviremiyorum. Boynu sakat olanlar askerlik yaptırmazlar!.. Kendi aralarında böyle konuşup giderlerken, kimileri de arkadaşlarından aldıkları cevapla tatmin olmazlar. Karşılarına gelen hiç tanımadıkları yolculara durumlarını anlatarak, onların:“Bu sakatlıkla seni askere almazlar” cevabını duyarak rahatlamak arzusundadırlar. Habib ve Koca Durdu hariç, hepsinin de kendisini sakata çıkarması, şairin tuhafına gider. Aşağıdaki şiiri Bünyan Askerlik Şubesi'ne giderken yolda söyler.     DURDU dağları aşıyor, OSMAN’ın boynu şişiyor. Gelen yolcuya düşüyor, MUSA, “kolum sakat” diyor.   Sakat adam harbe girmez, Hükümet silahın vermez. NEŞET’in tek gözü görmez “Ben nişan alamam” diyor.    Karşıda Bünyan parlıyor, ŞEVKET de yaman harlıyor. ALİ gıçını[2] sallıyor, “Valla gıçım sakat” diyor.   Doğru doktorun sözleri, Piyade yazar bizleri. Halil’in iki gözleri “Hiç biri de” diyor.   Şimdi acer[3] gurra[4] gelir. Doktorlar sağlamı bilir. Dertli insan hemen ölür, Mevlit, “belim sakat” diyor.   Köyümüzün önü akar, Gözlerim sılaya bakar. Her sakat Maşat’tan çıkar, Şıh da, “belim kambur” diyor.