Zerrece kalmamış kederin, yasın Düşmana darbeyi vuran Antakya, Kırk asırdır şahinlere yuvasın, Her zaman Türklerde duran Antakya.   Asi Nehri ortasından akıyor, Çınarından asma üzüm sarkıyor. Bol mahsulü, fazla ipek çıkıyor Her zaman hasmını yoran Antakya.   Yirmi yıldır hâlin olmuştu yaman, Yine de kimseye demedin “aman” İstila uğrunda yandın bir zaman, Nice kara günler gören Antakya.   Yetişmiş insanlar yanlış iş tutmaz, Kurnaz düşmanının hilesin yutmaz. Atatürk’ü hiçbir zaman unutmaz. O’nunla refaha eren Antakya.   “Hataysın” salmıştın dünyalara ün, Yirmi üç temmuzda taparsın düğün. “Artık yeter!” diye haykırdın bir gün, Düşmanını yere seren Antakya.   Kısa bir zamanda artmıştı neşen, Buhranlı günün yok, bitti endişen. Gazi ve şehitle dolu dört köşen Düşmanı yurdundan süren Antakya.   Der Habib Karaaslan: Hatay nam salmış, Erzurum İli’nden Emrah’ı almış. Ünlü Karacaoğlan sende çok kalmış Âşıklara ilham veren Antakya.   Habib KARAASLAN